Początki

Początki Programu Żywa Nadzieja wiążą się ze spotkaniem Ph. Neya z jedną z matek, skarżącą się po porodzie na silną niechęć do trzymania i karmienia piersią swego nowo narodzonego dziecka. Psychiatra badał przyczyny braku więzi pomiędzy matką i dzieckiem. Z przeprowadzonego wywiadu wynikało, że wszystkie czynniki zwyczajowo kojarzone z istnieniem słabej więzi, takie jak: ubóstwo, zaburzenia nastroju, choroby psychiczne i somatyczne, przemoc w domu – nie były przyczyną trudności. Wydawało się, że otoczona opieką rodziny i kochającego męża matka, która urodziła zdrowe i oczekiwane dziecko, nie powinna mieć problemów z karmieniem oraz przytuleniem swego nowo narodzonego dziecka. Bardziej wnikliwe spojrzenie umożliwiło odkrycie, iż badana przez lekarza matka była wcześniej w ciąży, jednak poprzednie dziecko zostało poddane aborcji.

Odkrycie

Odkryto, że dzieci wychowywane w rodzinach, w których występowały aborcje, oraz dorastające w krajach, w których miały miejsce liczne aborcje, posiadały objawy podobne do tych, które były udziałem osób ocalonych z obozów zagłady oraz z katastrof. Dr Ney nazwał ten zespół objawów syndromem osoby ocalonej od aborcji (Post Abortion Suvirvor Syndrome – PASS).

Leczenie

Osoby, które dokonały aborcji lub doświadczyły różnych form przemocy, spotkały się z charakterystycznym dla traumy odczłowieczeniem. Na podstawie wyników badań, własnych obserwacji klinicznych i praktyki terapeuty grupowego Ney stworzył program o nazwie Żywa Nadzieja (Hope Alive). Program został wprowadzony w 1987 r. w Kanadzie. W 1992 roku odbyły się pierwsze szkolenia poza granicami Kanady: w Wielkiej Brytanii – na zaproszenie Brytyjskiego Towarzystwa Ochrony Dziecka Poczętego oraz we Francji – na zaproszenie szpitala położniczego Saint Felicite w Paryżu, w celu zaprezentowania wyników badań naukowych oraz programu terapii grupowej. Dla terapeutów i doradców, zajmujących się leczeniem skutków traum u ofiar, świadków i sprawców przemocy, program Żywa Nadzieja okazuje się niezwykle pomocny i skuteczny. Kompleksowo podejmuje problematykę traumy i jej skutków w osobowości pacjentów. Mimo ograniczonej w czasie struktury nie należy on do programów tzw. szybkich napraw, skupiających się na pojedynczych aspektach leczenia.